بزرگنمايي:

پیام فارس - نمونه‌ی تلخ آن، اهانت اخیر در یکی از برنامه‌های رسمی ناخواسسته صدا وسیما به مقدسات اهل سنت بود؛ زخمی بر دل هم‌وطنان عزیز ما که وحدت ملی را نشانه رفت. در چنین فضایی، بازخوانی قصه‌هایی از تاریخ که بر حرمت نهادن به باورهای دینی یکدیگر و وحدت در برابر بیگانگان تأکید داشته‌ اند، اهمیت دوچندان پیدا می‌کند.
سرگذشت فارس خوری، سیاستمدار فرهیخته و مسیحی سوریه، که در روزهای سخت مبارزه برای استقلال، جانانه برادری میان مسلمانان و مسیحیان را فریاد زد، امروز پیامی روشن دارد: راه سربلندی، نه از مسیر توهین و تفرقه، بلکه از کوچه‌های احترام و همدلی می‌گذرد. ایران عزیز ما، همانند گذشته، این بار نیز می‌تواند با تمسک به سرمایه‌ی عظیم وحدت ملی، از گردنه‌های سخت عبور کند و به مسیر شکوهمند خود ادامه دهد.
تاریخ، دفتر پرماجرایی است که در هر برگ آن، فریادهای آزادی و همبستگی ملت‌ها به گوش می‌رسد و چه زیباست که گاه، قصه‌ی مبارزه ملتی در سرزمینی دیگر، نوری از امید را بر دل‌های دیگر ملتها می‌تاباند؛ همچون آن روزگار در میانه سده بیستم، که مردم سوریه برای رهایی از بند استعمار فرانسه به پا خاستند.
در سال 1947 میلادی، فارس الخوری، رئیس جمهور وقت سوریه، تنها چند دقیقه پیش از آغاز جلسه‌ای که سوریه برای پایان دادن به انتداب (قیمومیت) فرانسه درخواست کرده بود، با لباس سنتی، یعنی طربوش قرمز و کت‌وشلوار سفید شیک خود وارد مقر سازمان ملل شد.
او بی‌درنگ به صندلی نماینده فرانسه در جلسه رفت و روی آن نشست و صندلی سوریه را خالی گذاشت. دیپلمات‌های حاضر با شگفتی شاهد این صحنه بودند، چرا که فارس بیگ، به عقلانیت و فرهیختگی شهره بود.
نماینده فرانسه که وارد شد، سراسیمه به فارس بیگ اعتراض کرد که این صندلی برای فرانسه است و پرچم فرانسه نیز در مقابل آن قرار دارد. او بارها جایگاه سوریه را به فارس بیگ نشان داد، اما فارس بیگ بی‌اعتنا تنها به ساعتش نگاه می‌کرد.
پس از بیست‌وپنج دقیقه، نماینده فرانسه از کوره در رفت و نزدیک بود دست به خشونت بزند. در این هنگام، فارس بیگ برخاست، ساعتش را در جیب گذاشت و با لبخندی گفت:
عالیجناب سفیر! من تنها بیست‌وپنج دقیقه بر صندلی شما نشستم، و نزدیک بود مرا خفه کنید؛ اما سوریه، بیست‌وپنج سال وقاحت نیروهای شما را تحمل کرد. دیگر زمان آن رسیده که کشورم آزاد شود.
در همان جلسه، استقلال سوریه رسمیت یافت و آخرین سرباز فرانسوی خاک سوریه را ترک کرد.
فارس خوری، نخست‌وزیر سوریه و در عین حال وزیر اوقاف اسلامی بود، در حالی که خود مسیحی بود. وقتی برخی اعتراض کردند، عبد الحمید طباع، نماینده مسلمانان در مجلس، پاسخ داد: «ما به فارس بیگ خوری (مسیحی) بر اوقاف خود بیشتر از خودمان اعتماد داریم.»
روزی ژنرال گورو به فارس خوری گفت: فرانسه برای حمایت از مسیحیان شرق آمده است. فارس بیگ در واکنش، روز جمعه به مسجد جامع اموی رفت، بر منبر ایستاد و گفت:«اگر فرانسه مدعی است برای حمایت از ما مسیحیان آمده، من مسیحی از این جایگاه شهادت می‌دهم که لا اله الا الله.»
نمازگزاران مسجد، او را بر دوش گرفتند و در خیابان‌های دمشق گرداندند. در آن روز، مسیحیان دمشق نیز تظاهراتی گسترده ترتیب دادند و یکصدا شعار دادند: «لا اله الا الله»آنان فرزندان یک وطن بودند، با تنوع باورهایشان.
امروز، در برابر هرگونه تلاش برای تخریب همبستگی ملت ایران ـ چه از بیرون و چه از غفلت‌های درونی ـ باید این درس ساده‌ی تاریخ را به یاد آورد: آزادی و کرامت، با احترام به مقدسات همه‌ی مردم، شیعه و سنی، مسلمان و مسیحی، معنا می‌یابد.
آزادی سرزمین ها از چنگ استعمار، با وحدت دل‌های آزادگان، رقم می خورد؛ و امروز نیز، استقلال، عزت و اعتلای ایران عزیز، تنها با تکیه بر وحدت اسلامی و همبستگی ملی استمرار می یابد.
امروز، بیش از همیشه به بازگشت به اصل وحدت و برادری نیازمندیم؛
و همان‌گونه که مولانا می گوید:
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
کد خبر 2049117