پیام فارس - خراسان / «پایان رویای سازشکاران!» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم الناز رحمت نژاد است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بوش پدر اواخر سال 1990 در کنگره آمریکا طرح «روند صلح خاورمیانه» را مطرح کرد. دو دولت محور اصلی طرح او بود؛ به اینصورت که کشور فلسطین به دو سرزمین یهودی و عرب تقسیم می شد. فلسطینیان می بایست سلاح را کنار میگذاشتند و رژیم صهیونیستی را به رسمیت می شناختند و در نهایت دو دولت فلسطینی و یهودی شکل می گرفت.
بر اساس این طرح قطعنامه 181 سازمان ملل موسوم به «طرح تقسیم فلسطین» شامگاه شنبه 7 آذر 1326 با 33 رای موافق، 13 رای مخالف و 10 رای ممتنع به تصویب رسید. همچنین کنفرانس«مادرید» 1991 و توافقنامه «اسلو» 1993 تشکیل شد و پای سازمان آزادیبخش فلسطین به میز مذاکره رسید. از آن سال تاکنون همچنان مذاکرات ادامه داشته و چیزی از این مذاکرات به دست نیامده است. بر اساس این قطعنامه، کشور فلسطین به دو سرزمین یهودی و عرب تقسیم شد؛ 55 درصد اراضی به رژیم صهیونیستی تعلق گرفت و مقرر شد شهر بیت المقدس به صورت بین المللی اداره شود.
ایالات متحده از دولت بوش پدر گرفته تا دولتهای بیل کلینتون و بوش پسر و باراک اوباما و جو بایدن مذاکرات را با محوریت «دو دولت» دنبال کردند؛ اما دولت ترامپ پیش از آنکه مجمع عمومی سازمان ملل ماه آینده در نیویورک برگزار شود، با تحریم محمود عباس و اعضای تشکیلات خودگردان فلسطین از دو دولتی سر باز زد و نشان داد که خواستار یک دولتی یهودی در فلسطین اشغالی است. البته که ترامپ از همان زمان انتخاب به عنوان رئیس جمهور آمریکا گفته بود که با طرح های قبلی مخالف است و صهیونیست ها ادعا کردند فلسطینی ها باید تشکیل دولت فلسطینی را فراموش کنند.
اقدام ترامپ و مارکو روبیو، وزیر خارجه او، مبنی بر ممنوعیت ورود محمود عباس به آمریکا برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد اولا؛ مقابله پنهانی با کشورهای اروپایی از جمله استرالیا، کانادا، فنلاند، نیوزیلند ،پرتغال، آندورا،مالت، سن مارینو و لوکزامبورگ است که قصد داشتند برای اولین بارکشور فلسطین را به رسمیت بشناسند.
بازار ![]()
دوم؛ بر اساس تصمیم وزارت خارجه آمریکا و تحریم اعضای تشکیلات خودگردان و اجرایی شدن طرح یک دولتی یهودی، فلسطینی ها صاحب حق نخواهند بود؛ صهیونیست ها مشغول بررسی الحاق کرانه باختری به سرزمین های سال 1948 هستند و به مرور شاهد الحاق تمام کرانه باختری به سرزمین های 1948 خواهیم بود. همچنین جمعیت فلسطین در چهار بخش اردن، نوار غزه، سرزمین های 1948 و خارج فلسطین قرار دارد. صهیونیست ها برای تخلیه فلسطینی ها از این بخش ها،
طرح هایی را در نظر دارند. طرح یک دولتی یهودی می تواند موجب تخلیه جمعیت از این بخش ها به خصوص نوار غزه شود.
سوم؛ تصمیم مارکو روبیو شدت اختلاف بین همپیمانان غربی ایالات متحده و رژیم صهیونیستی را بالا خواهد برد؛ از یک طرف بین اروپایی ها و ایالات متحده درگیری رخ خواهد داد و از طرف دیگر میان کشورهای عربی و رژیم صهیونیستی و ایالات متحده.
کشورهای عربی که عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی را در سر می پرورانند، طرح دو دولتی و به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطین برایشان از اهمیت بالایی برخوردار است و در مقابل طرح اسرائیل بزرگ که نتانیاهو از آن پرده برداشت، موضع گرفتند.
چهارم؛ تحریم محمود عباس و اعضای تشکیلات خودگردان فلسطین، همپیمانان آمریکا در عرصه سازش را که نوعی اختلاف در فلسطین به وجود آورده بودند، منزوی می کند. همچنین این گمان بین کشورهای منطقه و افکار عمومی تقویت می شود که مذاکره با ایالات متحده و جریان سازش هیچ وقت نتیجه بخش نبوده و نخواهد بود. به همگان اثبات می شود که تنها راه مقابله با آمریکا و رژیم صهیونیستی «مقاومت» است و آن هایی که وارد عرصه مقاومت شدند، درست عمل کردند.
یاسرعرفات از سال 1993 که توافقنامه اسلو با رژیم صهیونیستی را امضا کرد، همواره در این رویا به سر می برد که روزی از راه برسد و تاسیس رسمی «کشور فلسطین» را ببیند؛ اما این رویای عرفات نه برای او به وقوع پیوست نه برای جانشینانش؛ چون در هر دوره شاهد کم شدن بندهای توافقنامه بودند تا جایی که سال 2014 اعلام کردند پرونده های«قدس»، «آوارگان فلسطینی» و«امنیت و مرزها» باید از جریان مذاکرات خارج شوند.