بزرگنمايي:

پیام فارس - ابتکار / «چقدر زود دیر می‌شود!؟» عنوان یادداشت روز در روزنامه ابتکار به قلم محمدعلی وکیلی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
اگر بخواهم غیرشعاری و منصفانه به صحنه کنونی ایران نگاه کنم، باید اذعان نمایم که تغییرات ایران پسا جنگ دوازده روزه معادل 120سال می‌باشد. مهمترین و شورانگیزترین و ناب‌ترین تغییر، آشتی اجتماعی است. مردم در پس سال‌ها فشار فرد گرایی و بی‌رحمی و گسست اجتماعی، به انسجام وآشتی اجتماعی رسیدند. درآن دوازده روز دیگ نوع دوستی و وطن پرستی به جوش آمد، در نتیجه شاهد کاهش جرم ‌و جنایت و حرص ولع بودیم. روح ایرانیت زنده شده بود و محبت و مودت و جوانمردی و دلدادگی فوران داشت. گویا همه از دستگاه پیشینی خود خارج شده بودند و وارد دستگاه ایرانیت بدون توجه به موقعیت‌های مالی، اجتماعی، ایدئولوژیک و قومی شده بودند. اما آنچه زود دیر شد این بود که ‌آشتی اجتماعی رخ داده باید به آشتی حکومت منجر شود .
اگر آشتی اجتماعی به آشتی سیاسی منجر شود و با عفو عمومی همراه گردد و دل‌های رمیده و رانده شده مورد تفقد و دلجویی قرار گیرند، آنگاه باید گفت تهدید به فرصت تبدیل شده است .
واقعیت اینکه در پس زد وخوردهای مرسوم سیاسی ‌و تنگ نظری‌هایی حاکم، جامعه ایران هر روز کوچک و کوچکتر شد و حس ایرانیت و تعلق سرزمینی و پرچم تضعیف گردید و در نتیجه نرخ جاسوسی درکشور پایین آمد و راه نفوذ هموار گردید . جنگ دوازده روزه شکاف‌ها راترمیم کرد و جامعه ایران بسط پیدا کرد. ایرانیان در سراسر جهان خود را در متن ایران و جزوی از جامعه ایرانی دیدند . جامعه‌ای که تکه پاره شده بود و اگرچه به لحاظ سرزمینی تجزیه نشده بود ولی به لحاظ زیستی و اجتماعی گرفتارت جزیه گردیده بود. این جنگ باعث یکپارچگی جوامع ایرانی و به متن آوردن جوامع حاشیه‌ای شد . جنگ نقش حجامت در رفتار، سیاست‌ها ، سبک زندگی، سبک حکمرانی را دارد.
دمل‌های چرکینی که باعث کاهش سرمایه اجتماعی شده را باز کرد و حالا باید درمان شوند. درمان دمل‌های چرکین توسط تندروها و عوامل چنین وضعیتی امکان‌پذیر نیست. شخصاً همان‌قدرکه مشعوف فرصت‌های خلق شده هستم دل آشوب برگشت همگان به دستگاه پیشاجنگ و ادامه همان دست فرمان می‌باشم .
بازار
نبایست اجازه داد میوه همبستگی ملی با تندروی‌های وحدت شکن از بین رود. پنج شنبه شب چند دقیقه ای به صحبت‌های مهمان برنامه شبکه چهار گوش دادم . مهمان دعوت شده با همان دست فرمان پیشاجنگ چنان به نویسندگان نامه معروف به 180اقتصاددان می‌تاخت و آنان را به انواع اتهام می‌نواخت که چند لحظه‌ای فکر کردم خطابش به نتانیاهوست. اگر تغییر نکنیم چرخ روزگار تغییرمان می‌دهد !!!! همه باید باحساسیت سراغ نفوذ را در بین صداهای وحدت شکن جستجو کنند.