بزرگنمايي:

پیام فارس - اکو ایران /متن پیش رو در اکو ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، نامه‌ای به رئیس‌جمهور ترامپ تحویل داد که در آن او را برای دریافت جایزه صلح نوبل نامزد کرده بود. اما مشخص نیست که نوازش‌ کردن غرور رئیس‌جمهور، تأثیری ماندگار و پایدار داشته باشد.
روز دوشنبه در کاخ سفید، چاپلوسی به همان اندازه که آشکار بود، مؤثر نیز به نظر می‌رسید. زمانی که نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، در اتاق آبی پشت میز شام نشسته بود، تکه‌کاغذی را به رئیس‌جمهور ترامپ داد.
به نوشته نیویورک تایمز، نتانیاهو در حضور دوربین‌های خبری که برای ثبت این لحظه حضور داشتند، گفت: «آقای رئیس‌جمهور، می‌خواهم نامه‌ای را که برای کمیته نوبل فرستاده‌ام به شما تقدیم کنم. این نامه شما را برای دریافت جایزه صلح نامزد کرده است. این جایزه کاملاً شایسته شماست و باید آن را دریافت کنید.»
ترامپ این اقدام نتانیاهو را «بسیار معنادار» توصیف کرد، اگرچه بارها گفته است باور ندارد کمیته نوبل هیچ‌گاه چنین جایزه‌ای را به او بدهد.
جهان ترامپ را یادگرفته است
این تلاش برای جلب نظر ترامپ، جدیدترین نشانه از آن است که بسیاری از رهبران جهان حالا رئیس‌جمهور آمریکا را خوب شناخته‌اند. تعریف و تمجید از ترامپ، بهترین راه برای کنار آمدن با اوست؛ حتی اگر معلوم نباشد این خوش‌خدمتی‌ها واقعاً سودی برای کشورهایشان داشته باشد.
مارک کارنی، نخست‌وزیر کانادا، که پیش‌تر ترامپ را «قلدر» خوانده بود، ماه گذشته با هیجان «رهبری شخصی [ترامپ] بر ایالات متحده» را تحسین کرد. مارک روته، دبیرکل ناتو، در پیامی خصوصی به ترامپ نوشت: «اقدام قاطعانه شما در ایران واقعاً فوق‌العاده بود.» ترامپ این پیام را فردای آن روز علنی کرد.
حتی ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، که در ماه فوریه شاهد جر و بحثی پرتنش در دفتر بیضی شکل کاخ سفید بود، تلاش کرده روابط پرتنش خود با رئیس‌جمهور آمریکا را ترمیم کند. دیدار این دو در واتیکان در ماه آوریل بسیار آرام‌تر پیش رفت و به گفته هر دو طرف، هیچ تنشی در آن وجود نداشت.
ترامپ روز دوشنبه موافقت کرد که ارسال بخشی از سلاح‌ها به اوکراین، که تنها یک هفته پیش متوقف شده بود، از سر گرفته شود. این عقب‌نشینی در پی بهبود روابط با زلنسکی و پس از تماسی تلفنی با پوتین صورت گرفت که ترامپ آن را «ناامیدکننده» توصیف کرد.
سام ادواردز، دانشیار تاریخ سیاسی مدرن در دانشگاه لافبورو بریتانیا گفت: «داستان این‌طوری پیش می‌رود، شما با هدایایی می‌آیید، ادای احترام می‌کنید، تا احترام، حمایت یا توجه رئیس دربار را جلب کنید.»
به گفته او، ترامپ قواعد بازی دیپلماسی جهانی را دگرگون کرده است. «ما اغلب دیپلماسی را یک امر گسترده و فراگیر می‌دانستیم. نوعی ارتباط بین نهادها، اما در این مورد، آن‌ها شخص را هدف می‌گیرند.»
بازی شخصی نتیجه می‌دهد؟
با این حال، تحلیل‌گران سیاسی، دیپلمات‌ها و دیگر ناظران روابط بین‌الملل می‌گویند که «بازی با شخص» از طریق ابراز تحسین عمومی، همیشه مؤثر نیست، به‌ویژه وقتی با رهبری چون ترامپ طرف هستیم که تصمیماتش اغلب متغیر است.
نتانیاهو روز دوشنبه اعلام کرد که ترامپ «هم‌اکنون در حال تحقق صلح است، کشور به کشور، منطقه به منطقه.»
اما تغذیه غرور رئیس‌جمهور تاکنون به پایان جنگ غزه نینجامیده، جنگی که همزمان با ازسرگیری مذاکرات آتش‌بس نیز ادامه دارد. در اروپا، جنگ اوکراین بدون هیچ نشانی از صلحی که ترامپ زمانی وعده داده بود «در عرض 24 ساعت» برقرار خواهد کرد، همچنان در جریان است. برخی از تعرفه‌های اعمال‌شده بر صادرات بریتانیا به آمریکا نیز همچنان پابرجاست، حتی با آنکه کی‌یر استارمر، نخست‌وزیر بریتانیا، پس از ارائه یک دعوت‌نامه سلطنتی، توانست توافق با ترامپ را نهایی کند.
یولاندا اسپایز، مدیر برنامه مطالعات دیپلماتیک دانشگاه آکسفورد، می‌گوید چاپلوسی از دیرباز بخشی از هنر دیپلماسی بوده است. او گفت که استقبال با فرش قرمز از یک رئیس‌ دولت، قرن‌هاست که بخشی از تشریفات رسمی است. اما تعاملات شخصی میان رهبران، پیش‌تر به صورت خصوصی انجام می‌شد، نه در مقابل دوربین‌ها.
او گفت: «یکی از اصول بنیادین حرفه دیپلماسی این است که همه کارهای سخت را پشت صحنه انجام دهید، جایی که کسی تماشایتان نمی‌کند. اما حالا باید خیلی محتاط بود، چون هر چیزی که برای او (ترامپ) بفرستید، ممکن است عمومی شود. این یعنی مرحله‌ای تازه در بازی چاپلوسی.»
اسپایز گفت که شاید زلنسکی، بیش از بسیاری از رهبران جهان، اکنون به اهمیت چاپلوسی پی برده باشد. به گفته او، پس از تحقیر شدن در دیدار سال جاری‌اش در دفتر بیضی، زلنسکی به‌طور چشم‌گیری نحوه تعاملش با ترامپ را تغییر داده است.
او گفت: «زلنسکی از آن موقعیت‌هایی که به مشاجره با ترامپ ختم می‌شد، پرهیز کرده است. حالا هر جمله‌ای را با ابراز قدردانی از آمریکا آغاز می‌کند. درس گرفته شد.»
در مورد نتانیاهو، تلاش برای جلب نظر ترامپ از طریق برانگیختن میل او به دریافت جایزه صلح نوبل، اقدامی منحصر به‌فرد نبود. دولت پاکستان در ماه ژوئن رسماً ترامپ را نامزد این جایزه کرد و از «مداخله قاطعانه دیپلماتیک» رئیس‌جمهور آمریکا در جریان درگیری‌های خشونت‌آمیز میان هند و پاکستان تمجید نمود.
ترامپ بارها - چه در ملأ عام و چه در محافل خصوصی - از اینکه هنوز موفق به دریافت جایزه صلح نوبل نشده، گلایه کرده است. او یک بار در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «من هر کاری هم بکنم، جایزه صلح نوبل را نخواهم گرفت.»
و مشخص نیست که نامزدی از سوی نتانیاهو - که از سوی دیوان کیفری بین‌المللی به ارتکاب جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت در نوار غزه متهم شده - کمکی به پرونده ترامپ بکند.
مدیا بنجامین، بنیان‌گذار گروه «کُد پینک»، یک جنبش ضدجنگ، دیدگاه خود را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد و نوشت: «نمی‌دانم باید بخندم یا گریه کنم. این وضعیت سورئال است.»
بازار
دانیال دلاوری