پیام فارس - غزه قربانی تقدیر نیست، بلکه قربانی اشغال و محاصره جهانیانی است که تصمیم گرفته‌اند تماشاگر باشند؛اما چیزی که هنوز کل جهان آن را نفهمیده‌اند،این است که ملتی که وطن خود را دوست ‌دارد، هرگز شکست نمی‌خورد.
، تامین وعده غذایی در غزه خیلی راحت و عادی نیست، بلکه یک جنگ تمام عیار است؛ چون با کارشکنی و ظلم صهیونیست‌ها خطوط امدادرسانی و کمک‌های انسان‌دوستانه به این باریکه قطع شده و صدای همراهی جهانیان هم به بیانیه‌های اعلام هم‌بستگی محدود شده‌ است.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان

در ادامه بخشی از گزارشی که توسط یکی از رسانه‌های عربی تهیه و تنظیم شده است را می‌خوانیم؛
«محمد ابوشیخ» یکی از جوانان غزه در «بیت حانون» است که در گفت‌وگو با یکی از رسانه‌های عربی می‌گوید: «هر روز از قبل طلوع جلوی نانوایی می‌ایستم و حتی گاهی با دست خالی برمی‌گردم، نان اینجا مثل طلاست.»
«ملک احمد النبیه» کودک ده ساله‌ای است که در گوشه‌ای از مدرسه‌ای که صدها پناهجو را در خود جای داده است، روی زمین نشسته و در حال نقاشی با یک ذغال سنگ بر یک دیوار مخروبه است؛ موضوع نقاشی‌هایش گل یا بادبادک‌ نیست، بلکه مادری در حال گریه کردن در کنار بدنی بی‌جان است.
این کودک می‌گوید: «هرروز صدای جنگنده‌ها را می‌شنویم، می‌ترسیم و نمی‌دانیم به کجا فرار کنیم.»
مدارس در نواز غزه ماه‌هاست که بسته شده‌اند، اما کودکان از یادگیری منصرف نشده‌اند، آن‌ها یاد گرفته‌اند که چگونه زیر میزها پنهان شوند، چگونه به سمت پناهگاه بروند و چگونه اشک‌هایشان را مخفی کنند تا مادر را نگران نکنند

در یکی از خیابان‌های «نصیرات» می‌بینیم که مردی به اسم «ابورائد مشتهی» چرخ خیاطی خودش را روی خرابه‌های مغازه‌اش دوباره راه انداخته است. این مرد اهل غزه می‌گوید: «برای مردم رایگان لباس می‌دوزم، لازم نیست کسی هزینه‌ای بپردازد.»
زندگی در غزه ادامه دارد اما هیچ چیز اینجا طبیعی نیست. زنان لباس‌ها را بر روی سیم‌های قطع شده برق پهن می‌کنند، کودکان روی آوارها بازی می‌کنند، مردان از خانه‌های خود نه در برابر دزدها، بلکه در برابر جنگنده‌ها حفاظت می‌کنند.
در ادامه، گزارشگر این رسانه به سراغ پزشکی که در یکی از بیمارستان‌های صحرایی مشغول خدمات‌رسانی است، می‌رود و این پزشک اهل غزه‌ می‌گوید: «ما کم تجربه نیستیم اما هیچ ابزار و وسایلی نداریم؛ بدون بی‌حسی جراحی می‌کنیم و این جا فقط به این دلیل که محموله‌های پزشکی وارد نشده، جان می‌دهیم.»
این‌طور نیست که مردم غزه فقط حس کنند که بین دیوارها و تانک‌ها محاصره شده‌اند، بلکه رذالت بین‌المللی هم آن‌ها را محاصره کرده‌است.
اما آرزوها بمباران نمی‌شوند. با این وجود هنوز هم روحیه‌ها در هم نشکسته است. بعضی از خانواده‌ها حلقه‌های دعا برقرار می‌کنند، بعضی دیگر قصه‌هایی برای کودکانشان روایت می‌کنند. بعضی روی پشت‌بام سبزی می‌کارند، و برخی هم در حیاط مدارس، بین کودکان مسابقات فوتبال برگزار می‌کنند.

نادیه دختر جوان اهل غزه هر روز خاطراتش را برای مستند کردن درد و آروز می‌نویسد. می‌گوید: «ما نمی‌خواهیم که عالم به ما ترحم کند، می‌خواهیم صدایمان را بشنود.»
غزه نمی‌میرد، بلکه فریاد می‌زند. غزه قربانی تقدیر نیست، بلکه قربانی اشغال و محاصره جهانیانی است که تصمیم گرفته‌اند تماشا کنند؛ اما چیزی که هنوز کل جهان آن را نفهمیده‌اند، این است که ملتی که وطن خود را دوست ‌دارند، شکست نمی‌خورند.