پیام فارس - به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، زمانی که وزنه برداری در قسمت بانوان در کشورمان شروع و مجوزهای لازم را دریافت کرد، شاید کمتر کسی فکرش را می‌کرد که این بخش خیلی زود پیشرفت کند و آن هم چشمگیر باشد، اما این اتفاق افتاد و حالا دختران وزنه بردار برای میادین مهمتر و مدال های خوش رنگ تری در صحنه رقابت حاضر می شوند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
یکی از این دختران سیده الهام حسینی است. وزنه برداری که متولد سال 1367 در دورود استان لرستان است. او نخستین مدال‌آور تاریخ وزنه‌برداری زنان ایران در مسابقات بین‌المللی است که در جام نعیم سلیمان‌اوغلو در سال 1398 مدال برنز دسته 76 کیلوگرم را به‌ دست‌ آورد.
حسینی سابقه حضور در مسابقات قهرمانی آسیا و جهان را در کارنامه دارد و نخستین مدال طلای وزنه بردای زنان ایران را هم کسب کرد تا تاریخ ساز این رشته در بخش بانوان شود.
* سال 1401 از لحاظ ورزشی برایم راضی کننده بود
*خوشحالم که انگیزه‌ای را بین بانوان وزنه بردار ایجاد کردم
* کسی فکر نمی‌کرد آنقدر زود نتیجه بگیریم
* می‌خواهم در بازی‌‌های آسیایی روی سکو بروم
* هزینه ورزش حرفه‌ای سرسام آور است
*از بچگی به کارهای قدرتی علاقه داشتم
* آیتم‌های قویترین مردان را در خانه پیاده می‌کردم
* در لیگ برتر فوتبال بانوان بازی کردم و قهرمان دوومیدانی هم بوده‌ام
مشروح گفت‌وگوی حسینی با فارس را در زیر می‌خوانید:
فارس: سال 1401 به پایان رسید، برای شما این سال چگونه سپری شد؟
از نظر شرکت در مسابقات سال شلوغی برایم بود. در اواخر سال در 4 مسابقه شرکت کردم که خوشبختانه نتایج خوبی هم بدست آوردم. مهمترین رقابت، قهرمانی آسیا بود که توانستم 3 مدال طلا را کسب کنم که اولین مدال ایران در قهرمانی آسیا بود.
فارس: پس در مجموع راضی بودید؟
بله از لحاظ ورزشی در کل سال راضی کننده‌ای بود و توانستم تا حدود زیادی به اهدافی که داشتم برسم.
فارس: با مدال در آسیا تاریخ ساز هم شدی. در این خصوص بگویید.
با توجه به اینکه ما خیلی دیر وزنه برداری را در بخش بانوان آغاز کردیم چیزی در حدود 15 سال از دنیا عقب تر هستیم و با توجه به این زمان کمی که از استارت ما گذشته بود شاید کمتر کسی فکر می‌کرد در این زمان محدود بتوانیم به این نتایج برسیم. این برای من که نخستین مدال را کسب کردم باعث خرسندی است. هرچند در این مدت مشکلاتی هم داشتم.

فارس: چه مشکلاتی؟
یک بار مینیسک عمل کردم و بعد از آن هم با توجه به فشار تمرینات و مسابقات دچار دیسک کمر شدم، اما با این وجود توانستم یک روزنه امیدی برای بانوانی که وزنه برداری کار می‌کنند، باشم و یک انگیزه‌ای را در درون آنها ایجاد کنم. پس از این موفقیت‌ها، حمایت ها از بانوان بیشتر شده و نشان دادیم که ما هم حرف‌های زیادی برای گفتن در وزنه برداری داریم. این اتفاقات نوید این را می‌دهد که در آینده موفقیت های بیشتری در انتظار وزنه برداری در بخش بانوان است.
فارس: وزنه برداری بانوان خیلی زود جواب گرفت، به نظر شما دلیل اصلی این موضوع چه بود؟
یک بحث مربوط به مسائل ژنتیکی است. مثلا در برخی از مناطق کشور به خصوص غرب ایران، ما پتانسیل‌های زیادی داریم که به خوبی خودشان را نشان دادند. بجث دیگر مربوط به مربیگری است. با توجه به اینکه مربیان خانم زیادی نداریم، چون دیر شروع کردیم، مربیان آقا حمایت‌های زیادی کردند و این موضوع خودش به پیشرفت سریع وزنه برداری بانوان کمک کرد. خوشبختانه بعد از یکی دو موفقیت انگیزه خود دختران هم بالا رفته و با تلاش بیشتری کار می‌کنند.
فارس: امسال بازی‌های آسیایی را در پیش داریم، شانس مدال شما در این رقابت‌ها چگونه است؟
تقریبا 6 ماه دیگر این بازی‌ها برگزار می‌شود. ما امسال قهرمانی آسیا در اردیبهشت و جهانی در مهرماه را داریم که 10 روز بعد از هانگژو است. به نظر من اگر سال قبل برگزار می‌شد بهتر بود، چون فشار مسابقات امسال خیلی بالا می‌رود. بازی های آسیایی طبق اوزان 2020 برگزار می‌شود و با توجه به اینکه اوزان تغییر کرده مجبوریم ما هم تغییراتی داشته باشیم. کشورهای قدرتمندی در آسیا هستند مثل چین و کره جنوبی که حرف های زیادی برای گفتن دارند، اما به شخصه خودم تلاش می‌کنم که در بازی های آسیایی کسب سکو کنم.
فارس: بعد از تقریبا یک سال انتخابات وزنه برداری برگزار و فدراسیون صاحب رئیس شد، روند وزنه برداری کشور را چطور می بینید؟
به نظر من نیاز بود که سکان وزنه برداری دست اهل فن این رشته بیفتد. سجاد انوشیروانی هم جوان است، قهرمان این رشته بوده و در المپیک هم صاحب مدال شده و به مسائل به خوبی آگاه است. هدفش هم این است که مشکلات را برطرف کند و در دوران سرپرستی هم نشان داد که دغدغه مند است. خودم به آینده وزنه برداری با این شرایط خیلی خوشبین هستم. در بخش بانوان هم با حمایت‌هایی که رئیس فدراسیون دارد امیدوارم به موفقیت‌های خوبی برسیم.

فارس: شما لیگ بانوان ندارید؟
نه لیگ نداریم اما ظاهرا قرار است لیگ‌های منطقه‌ای راه اندازی شود.
فارس: یکی از درآمدهای ورزشکار حرفه‌ای معمولا از لیگ است، وقتی شما از این موضوع محروم هستید به مشکل نمی‌خورید؟
هزینه ورزش حرفه‌ای در کشورمان با توجه به گرانی‌ها خیلی سرسام آور است. مکمل چیزی است که با نرخ دلار نوسان دارد و بالا می‌رود. وقتی شما منبع درآمد مشخصی هم نداشته باشید، کارتان خیلی سخت می‌شود. زمانی هم که در اردو نیستیم سخت تر می‌شود و اگر برنامه ریزی به شکلی باشد که زمان کمتری خارج از اردو باشیم بهتر است.
فارس: اصلا چطور شد سمت وزنه برداری آمدید؟ با این رشته آشنا بودید؟
از بچگی وزنه برداری و کارهای قدرتی را دوست داشتم و دنبال می‌کردم. وقتی مردان آهنین پخش می‌شد من هم در خانه برای خودم آیتم‌هایی را در نظر می‌گرفتم و کار می‌کردم. زمانی هم که فدراسیون شروع به راه اندازی بخش بانوان کرد اطلاعیه‌ رکورد گیری را دیدم و از برخی مربیان برنامه گرفتم و کار استارت خورد. حدودا آذرماه سال 96 بود و از آن زمان رشته‌های دیگری که کار می‌کردم را کنار گذاشتم و تخصصی وزنه برداری را ادامه دادم.
فارس: سخت نبود؟
نه چون قبل از آن یک مقدار آشنایی داشتم و بدنسازی هم کار می‌کردم. از لحاظ قدرتی مشکلی نداشتم و فقط بحث تاکتیکی را بیشتر یاد گرفتم. از آنجا هم که قدرت بدنی ام بالا بود، خیلی زود رکوردهایم بالا آمد.
فارس: با این روند حضور در المپیک و کسب مدال را چطور ارزیابی می‌کنید؟
مدال که فعلا بماند، اما بحث کسب سهمیه هم خودش هفت خان دارد و سخت است و باید جزو 10 نفر اول دنیا باشید. در مجموع چیزی نیست که نتوانیم به آن برسیم و با حمایت‌ها و کمک‌ها این اتفاق هم می‌افتد و دور از دسترس نیست.
فارس: گفتید رشته‌های دیگر هم دنبال می‌کردی، مثلا چه رشته‌هایی؟
از خردسالی کاراته را شروع کردم و در نوجوانی 5، 6 عنوان کشوری هم کسب کردم. در کنار آن و زمان دانشجویی دوومیدانی هم رفتم و در المپیاد دانشجویی در ماده 400 متر اول شدم. هندبال و فوتبال هم در لیگ برتر بازی می‌کردم.

فارس: جالب شد، پس فوتبالیست لیگ برتری هم بودید.
بله، ابتدا در تیم نگین اشترانکوه ازنا بودم و به لیگ برتر آمدیم و بعد از آن نیم فصل در خیبر خرم آباد بازی کردم، اما با توجه به اینکه در مقطع دکترا قبول شدم دیگر نتوانستم ادامه دهم.
فارس: اگر فوتبال را ادامه می‌دادید، الان درآمدتان بهتر نبود؟
اگر بخواهم درآمد کسب کنم از طریق مربیگری هم می‌توانم، اما به خاطر عشق و علاقه‌ام وزنه برداری را انتخاب و ادامه دادم. این مسیر آنقدر سخت است که اگر عشق و علاقه نداشته باشید، ادامه نمی‌دهید.گاها پیش می‌آید که 4، 5 ماه خانواده‌ام را نمی‌بینم. در بدو شروع خیلی ها با ما بودند و حدود 30 نفر بودیم، اما از آن همه فقط سه نفر باقی مانده‌اند.
فارس: الگوی ورزشی داشته اید؟
حسین رضازاده، حسین توکلی، بهداد سلیمی و سهراب مرادی بقیه المپین‌ها الگوهای من بوده‌اند. هنوز هم فیلم وزنه زدن های آنها را نگاه می‌کنم.
فارس: در بخش بانوان چطور؟
در بخش بانوان چند نفر هستند که خیلی تلاش می ‌کنند و موفق هستند مثل فرشته کریمی در فوتسال یا فرزانه فصیحی در دوومیدانی. ببینید وقتی یک بانویی در رشته خودش در میادین بین المللی حضور دارد و افتخار آفرینی می‌کند خیلی جاها از جیب خودش هزینه می‌کند و سختی‌های زیادی کشیده است.
فارس: چند سوال غیر ورزشی، در ایام نوروز هنوز هم عیدی می‌گیرید؟
پدر و مادرم و برادرانم همیشه به من عیدی می‌دهند. یک عمه هم دارم که اگر هم نباشیم می‌سپارم که برای من هم بگیرند! (با خنده)

فارس: در دوران ورزش حرفه‌ای نوروز برایتان چگونه بوده است؟
در این 4 سالی که وزنه برداری حرفه‌ای دنبال می‌کنم کمتر پیش آمده که نوروز کنار خانواده باشم چون بیشتر در اردو بوده‌ایم. امسال هم کنارشان نبودم و سعی می‌کنم که کنار بیایم. البته وقتی این سختی‌ها به مدال ختم می‌شود خستگی از تن‌تان بیرون می‌آید.
فارس: هدف‌تان در سال 1402 چیست؟
هدفم این است که افزایش رکورد خوبی داشته باشم و بتوانم در مسابقات جهانی جایگاه بهتری کسب کنم و در آسیا مدال خوش رنگی بگیرم و دل مردم را شاد کنم. آرزویم هم این است که کشورمان به ثبات اقتصادی خوبی برسد و دیگر اینطور نباشد که صبح از خواب بلند شویم و با دیدن قیمت‌ها سورپرایز شویم.
پایان پیام/