بزرگنمايي:

پیام فارس - خراسان / «کلاس درسی برای سیاست ورزان» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم حامد رحیم پور است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
سیاست را نباید ساده‌سازی کرد. مناسبات سیاسی نیز تک خطی نیست و نیازمند تحلیل‌های چندلایه و چندبُعدی است. یکی از چهره‌هایی که رفتار سیاسی‌اش نمونه‌ای روشن از این پیچیدگی و ظرافت است، علی لاریجانی است؛ سیاست‌مداری با پیشینه‌ای چنددهه‌ای در عرصه‌های گوناگون حکمرانی که در سال‌های اخیر، مسیر متفاوتی را پیموده است.پس از انتخابات ریاست‌جمهوری 1400 و احراز نشدن صلاحیت علی لاریجانی توسط شورای نگهبان، فضای عمومی کشور شاهد واکنش‌های متنوعی نسبت به این تصمیم بود. برخی، حذف او را نشانه‌ای از پایان حیات سیاسی‌اش تلقی کردند. این تصور در انتخابات 1403، با تکرار همان روند، تقویت شد. اما آن چه در عمل رخ داد، خلاف این پیش‌بینی‌ها بود. لاریجانی نه‌تنها از صحنه کنار نرفت، بلکه در چارچوب همان نظام حکمرانی که او را از رقابت بازداشت، به کنشگری مؤثر و در عین حال آرام و مبتنی بر مصالح ملی ادامه داد.او به‌جای ورود به فضای واکنشی و احساسی، ترجیح داد در سکوتی محاسبه‌شده بماند و در بزنگاه‌های خاص، حضور و صدایش را به گوش جامعه و حاکمیت برساند. این مدل از سیاست‌ورزی، گرچه شاید پرهیاهو نباشد، اما در نهایت اثرگذارتر است؛ چرا که بر عقلانیت، درک منافع ملی و تعامل درون‌ساختاری تکیه دارد.اما سفر آبان‌ماه 1403 او به سوریه و لبنان، نقطه عطفی در بازگشت پررنگ‌تر او به صحنه سیاسی و رسانه‌ای بود. این سفر، تنها یک مأموریت دیپلماتیک نبود، بلکه حامل پیام‌های متعددی بود؛ هم برای افکار عمومی داخلی، هم برای نخبگان و حتی بازیگران خارجی. حضور او در قامت «سفیر ویژه» رهبر انقلاب، به‌روشنی نشان داد که حذف او از رقابت‌های انتخاباتی نمی تواند به معنای حذف او از عرصه سیاست باشد، بلکه همچنان از جایگاه مشورتی و سیاسی مهمی برخوردار است.در بُعد رسانه‌ای نیز، این سفر با لحظاتی نمادین همراه بود، قدم‌زدن در خیابان‌های بیروت باحضور پهپادهای اسرائیلی و موضع‌گیری صریح در قبال نتانیاهو و رژیم صهیونیستی. این بازگشت، نه‌فقط از منظر ظاهر، بلکه از نظر کیفیت حضور، نقطه عطفی در بازسازی تصویر علی لاریجانی دربخشی از افکار عمومی نیز تلقی می شد.اما شاید مهم‌ترین کنش اخیر علی لاریجانی، گفت و گوی تفصیلی و تحلیلی او درباره جنگ 12 روزه میان ایران و اسرائیل باشد. در شرایطی که فضای رسانه‌ای کشور، تحت‌تأثیر اظهارات نسنجیده برخی چهره‌ها دچار التهاب شده بود و بیم آن می‌رفت که وحدت ملی دچار خدشه شود، روایت علی لاریجانی از این جنگ، آرامشی مبتنی بر تحلیل و داده را به فضا بازگرداند.او با نگاهی جامع، از دلایل آغاز درگیری، اهداف استراتژیک رژیم صهیونیستی، نقش ایالات متحده و نیز عملکرد هوشمندانه ایران سخن گفت. در این گفت و گو، نقش رهبری نظام به عنوان فرماندهی کل قوا در مدیریت صحنه و تغییر موازنه به نفع ایران به‌دقت تبیین شد. اما نکته مهم‌تر، زبان و لحن این تحلیل بود، نه آمیخته به شعار، نه مغلوب احساسات. روایتی مستند، منطقی،واقع بینانه و در عین حال قابل‌فهم برای عموم جامعه.لاریجانی می دانست چه بخش‌هایی از روایت امنیتی را باید در لفافه بگوید و چه بخش‌هایی را بی‌پرده.این گفت و گوی یک‌ساعت و 17 دقیقه‌ای، نه‌فقط تحلیل یک رخداد که کلاس درسی برای سیاست‌ورزان، تحلیلگران و فعالان رسانه‌ای است. چه بسیار افرادی که با وجود سابقه حضور در سیاست، هنوز درک درستی از روایت‌سازی مؤثر ندارند و با چند جمله اشتباه، فضای عمومی کشور را ملتهب می‌کنند.صدای لاریجانی در این گفت و گو، صدای عقلانیتی بود که به‌دنبال اتحاد، انسجام ملی و بازخوانی دستاوردها با تکیه بر منطق و واقع بینی است. چنین صدایی در عصر «جنگ روایت‌ها»، یک سرمایه استراتژیک برای کشور است؛ سرمایه‌ای که باید آن را جدی گرفت، تقویت کرد و به جامعه منتقل ساخت.جا دارد که رسانه ملی این گفت و گو را در ساعات مختلف بازپخش کند تا در معرض دید اقشار مختلف جامعه قرار گیرد. همچنین، پیشنهاد می‌شود فعالان سیاسی این گفت و گو را با نیت آموزش، ببینند و بیاموزند.گفت و گویی که می‌تواند بیش از صدها شعار و رجز و سخنرانی، در ساختن افکار عمومی و تشریح معادلات قدرت، مؤثر واقع شود. ما به ادامه این سبک روایت در جنگ مهم روایت‌ها نیاز داریم.