چاپ

پیام فارس - پنج شنبه سردی در زمستان 57 بود. تعطیلی خاصی در کشور اعلام نشده بود، اما رسما شهر تعطیل بود. دانش آموزان به مدرسه نرفته بودند و ادارات و سایر مراکز خدمات رسانی در کشور تقریبا تعطیل بودند. با وجود این تعطیلی ناخواسته، اما در پایتخت خبری بود. مردم تهران می‌دانستند که این روز، تاریخی‌ترین روز شهرشان است.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
می‌دانستند که 12 بهمن 57 می‌تواند روزی ماندگار نه تنها برای تهران بلکه برای یک کشور باشد. برای همین تهرانی‌ها آماده بودند. آمادگی برای یک استقبال تاریخی، استقبال از شخصی که یک فرد عادی نبود. شخصی که پس از 15 سال پا به خاک کشورش می‌گذاشت. شخصی که نه تنها رهبر سیاسی یک ملت بلکه رهبر معنوی و دینی آن‌ها نیز بود. مردم ایران منتظر روح الله خمینی بودند. مردی که مظهر تمام آن چیزی بود که مردم یک کشور می‌خواستند. مردی که شخصی بود که توانست با کمک مردمش، شر اهریمن شاهنشاهی را از سر یک ملت نابود کند.
12 بهمن 57 امام خمینی(ره) پس از 15 سال به ایران بازگشتند.
هواپیمای جمبوجت 747 ایر فرانس ساعت 5:30 دقیقه از فرودگاه شارل دوگل فرانسه به مقصد فرودگاه مهرآباد تهران پرواز کرد و در ساعت 9 و 27 دقیقه و 30 ثانیه صبح 12 بهمن به زمین نشست. ساعت و تاریخی که بعد از آن روز برای همیشه در تاریخ ایران ماندگار شد.
تعداد زیادی از خبرنگار‌ها به همراه عده‌ای از مسولین استقبال از امام، خود را نزدیکی هواپیما رساندند و امام در همان ورود با جمعیتی فراوان مواجه شد، خبرنگاران و عکاس‌ها هر کدام به هر نحوی که بلد بودند قصد داشتند از لحظه ورود امام به کشور و پیاده شدن ایشان از هواپیما عکس و خبری تهیه کنند. آن‌ها می‌دانستند که این عکس‌ها جای ویژه‌ای در دوران کاری آن‌ها دارد. عکس‌هایی که تاریخی هستند و برای همیشه جاودان خواهند شد.
سرانجام امام خمینی(ره) با همراهی ژرژان باتاواش کمک خلبان آن پرواز فرانسوی و در میان جمعی عظیمی از خبرنگاران و عکاس‌ها از هواپیما پیاده شدند. با ورود حضرت امام به سالن فرودگاه، فریاد «الله اکبر» سالن فرودگاه را به لرزه در آورد. آنچه که از تصاویر تلویزیونی آن وقت مشخص شده آن است که سکوت سنگینی در ابتدا سالن را فرا گرفت و پس ا ز آن همهمه‌ افراد حاضر در فرودگاه مهرآباد سالن را پر کرد.
بالاخره زمان موعود فرا رسید و دانش آموزان شروع به خواندن سرودی ماندگار کردند.
گروه سرود دانش آموزی، با خواندن سرود «خمینی‌ای امام»، شوق ورود امام را با اشک‌های مشتاقان درآمیختند و لحظاتی تاریخی را در فرودگاه مهرآباد رقم زدند.
امام خمینی در بدو ورود به کشور و پس از استقبال به عمل آمده مطلب مهمی را بیان کرد. مطلبی که یک کلید واژه داشت و آن هم وحدت بود. امام در سخنان خود در این باره فرمود: ما باید از همه طبقات ملت تشکر کنیم که این پیروزی تا اینجا به واسطه وحدت کلمه بوده است. وحدت کلمه مسلمین، همه، وحدت کلمه اقلیت‌های مذهبی با مسلمین، وحدت دانشگاه و مدرسه علمیه، وحدت روحانی و جناح سیاسی. ما باید همه این رمز را بفهمیم که وحدت کلمه، رمز پیروزی است و این رمز پیروزی را از دست ندهیم.
امام خمینی، طبق برنامه‌ای که از قبل تنظیم شده عازم بهشت زهرا شد و در میان استقبال گسترده مردم تهران در ساعت یک بعد از ظهر وارد قطعه 17 که محل خاکسپاری شهدای انقلاب اسلامی بود، شد. البته حضور امام در بهشت زهرا به همین راحتی نبود.
تقریبا از ساعت شش صبح، خیابان‌ها سرشار از جمعیت بود.میلیون‌ها نفر در دو طرف خیابان‌ها مسیر امام خمینی(ره) ایستاده بودند و پنجاه هزار نیروی انتظامی مردمی مشغول منظم کردن آن‌ها بودند.
در مسیر بهشت زهرا، دریایی از انسان‌ها موج می‌زد و اتومبیل به آرامی در سیل جمعیت می‌توانست حرکت کند. جمعیت استقبال‌کننده در طول 33 کیلومتر از فرودگاه مهرآباد تا بهشت زهرا را بین 5 تا 8 میلیون نفر یعنی بیش از جمعیت آن روز تهران تخمین زدند.
صد‌ها هزار نفر از شهر‌های مختلف کشور به تهران آمده بودند تا در این مراسم باشکوه شرکت کنند. امام در بهشت زهرا، در جایی که هزاران شهید انقلاب آرمیده بودند و در میان انبوه جمعیت سخنان مهمی ایراد فرمودند. ایشان در این سخنرانی که یکی از پرجمعیت‌ترین اجتماعات تاریخ بود، غیرقانونی بودن رژیم سلطنت پهلوی را با استدلال مطرح و خطوط آینده انقلاب و دولت اسلامی را ترسیم کردند.
حالا اما 44 سال از آن روز گذشته و به نوعی 12 بهمن و آن سخنرانی بزرگ امام خمینی در بهشت زهرا را می‌توان مقدمه کتاب خوش نقش انقلاب اسلامی دانست. مقدمه‌ای که 22 بهمن سرآغاز حک شدن نقش آن بر تاریخ ایران اسلامی است.