پیام فارس - فارس / در حالی که هر روز زنان بیشتری برای کاشت ناخن به سالنهای زیبایی مراجعه میکنند، احتمال قطع انگشت خانمی بعد از کاشت ناخن، خبرساز شد.
«رفتم کاشت ناخن برای زیبایی دستام، اما انگشتم از همان روز زخم شد و دکتر گفت باید قطع بشه…»؛ این را خانمی میگوید که به تشخیص پزشک دچار عفونت استخوان شده بود. ویدئوی این خانم در اتاق عمل، روز گذشته در فضای مجازی وایرال شده است. وضعیت این خانم اکنون رو به بهبود است و درمان بهموقع باعث شده انگشتش سالم بماند، اما متخصصان هشدار میدهند که چنین عفونتهایی میتوانند مزمن شده و مادامالعمر در بدن باقی مانده و مشکلات جدی ایجاد کنند.
کاشت ناخن که از اوایل دهه 1390 با سرعت در میان زنان ایرانی، بهویژه در شهرهای بزرگ، رواج یافت و در سال 1397 که یک زن پس از عفونت شدید و قارچی شدن ناخنِ کاشتهشده، ناچار به قطع انگشت شد.
بازار
امروزه کاشت ناخن فراتر از یک روند زیبایی، گاهی نمادی از مدرنیته و بیان هویت فردی زنان تلقی میشود، اما متخصصان پوست هشدار میدهند که این روش میتواند پیامدهای جدی داشته باشد. تراشیدن لایه بالایی ناخن و ترمیمهای مکرر، ناخنها را آسیبپذیر کرده و زمینه رشد عفونتهای قارچی مانند Onychomycosis را فراهم میکند. دستکاریهای غیرضروری ناخن زمانبر و مشکلساز است و پیشگیری همواره توصیه اول است. پیش از این در سطح بینالمللی، اتحادیه اروپا استفاده از ماده شیمیایی TPO در ژلها و لاکهای کاشت ناخن را به خاطر نگرانیها درباره سلامت انسان و تأثیرات احتمالی بر باروری ممنوع کرده است.
در طول تاریخ، ابزارهای زیبایی زنان از سرمه و حنا تا کاشت ناخن، مژه و ابرو گسترش یافته و امروز به صنعتی متنوع و پررونق تبدیل شده است. این روند در شکل مدرن خود بیش از هرجا از فرهنگ و صنعت زیباییِ غرب تأثیر گرفته و در ایران با لایههای فرهنگی – مذهبی پیچیدهای روبهرو شده است و نمادی از ولنگاری فرهنگی و بخشی از جنگ نرم علیه ارزشهای بومی تلقی میشود.
محمدرضا دژکام، روانشناس، زیباییدوستی را امری فطری میداند و میگوید بسیاری از زنانی که آرایش غلیظ یا جراحیهای متعدد انجام میدهند، بیشتر به دنبال دیدهشدن و قرارگرفتن در مرکز توجه هستند. اما سیمین کاظمی، جامعهشناس، تأکید میکند مشکل اصلی صرفاً «میل به زیبایی» نیست، بلکه تبدیل شدن زیبایی به یک آرمان و الزام اجتماعی است، چرا که وقتی ارزش زن عمدتاً با ظاهرش سنجیده میشود. زیباییخواهی طبیعی است، اما هنگامی که جامعه آن را به تنها معیار ارزش و موفقیت زن تبدیل میکند، تبعیض، طرد و نابرابری تولید میشود.
سیدحسین شرفالدین، جامعهشناس، بر ترویج حقیقتگرایی بهجای ظاهرگرایی، تعدیل مصرفگرایی و بازتعریف زیبایی تأکید میکند و معتقد است باید با ایجاد تردید در مشروعیت ارزشهای بیگانه، خلأهای شخصیتی و فرهنگی را ترمیم و آگاهیرسانی درباره پیامدها را تقویت کرد، چراکه تحقق هر تحول اجتماعی بدون اقناعسازی، ارائه الگوهای جایگزین، تغییر نظام ترجیحات و بهکارگیری نظارت فرهنگیِ نرم ممکن نیست و این موضوع با چیزی جز «فرهنگسازی» ممکن نیست.